فوبیا
از پریروز تا حالا هی دارم به خودم دلداری میدم...که غصه نخور اشکال نداره...تو قطعا اولین نفر نیستی...خیلیا براشون پیش میاد....ولی نمیدونم چرا این دلداریا موقتیه و بعد از 30 ثانیه همش یادم میره و دوباره غمش میاد سراغم
خوب قضیه از این قراره که بنده علی رقم توجهات بی حد و حصر به دندونام مشکلات دندونی زیاد دارم.ظاهر دندونام فوق العادس ولی کافیه عکس رادیولوژیشم به یه آدم بی سواد نشون بدی تا اونم بتون بگه او مای گاااااد
دندونای ردیف و خوش فرمی دارم و شاید این تنهااااا پوان مثبت دندونام باشه چون این ظاهر خوب جنس مزخرفی داره و من تقریبا تو این 2سال اخیر نزدیک سالی 3 تا عصب کشی داشتم.پیارسال یکی از دندونهایی که 10 سال پیش در سن 19 سالگی عصب کشی کرده بودم درد گرفت!!!آخه دندونی که عصب نداره چطور درد میگیره؟!؟!؟خلاصه که بعد از 2 هفته تحمل درد وحشتناکش که تا زیر چشمم درد میگرفت مشخص شد که به جراحی و قطع ریشه نیاز داره و ممکنه این درمان موثر باشه وگرنه باید بکشم دندون رو....خلاصه که تا چند روز کار من گریه بود...تو 28 سالگی باید دندون میکشیدم...
به هر حال من جراحی کردم و خدا رو شکر اوضاع خوب بود البته تو وقت خودش خیلی سخت و پر دردسر و عذاب آور بودااا ولی نتیجه کار مهم بود برام که بتونم دندونم رو نکشم. تا اینکه پریروز که رفتم و بهتون هم گفتم دارم میرم دندون پزشکی به دکتر گفتم این دندون پر ماجرا رو هم یه نگاه بکنه که انگار حالش خوب نیست!!!دکتر هم گفت بععععععله حالش خوب نیست و چاره چیه؟؟!؟! بکشیش و ایمپلنت بذاری البته چند وقت صبر کن شاید بیش از این اذیتت نکرد ولی نهایتا اگه شروع کرد به اذیت کردن بهترین راه کشیدنشه
حالا من از اون روز دارم به خودم دلداری میدم که اشکال نداره...خیلیا اینجوری شدن...تو تا میتونستی به دندونات رسیدگی کردی...اونایی که ارتودنسی هم میکنن بعضی وقتا لازمه دندون بکشن....یا اونا که تو بچگی شیطونی کردن و دندونای جلوشون شکشته...پس اونا چی بگن تو که الان دیگه 30 سالته اونا تو سنای پایین تر مجبور شدن این کارارو بکنن...
نمیدونم بچه ها...مود خوبی ندارم.حس خوبی هم بتون ندادم ولی دندون به نظر من یکی از پارامتر های خیلی مهمه...من نمیگم فکرم درست بوده ولی از 10-12 سال پیش هر وقت آدم جوونی رو میدیدم که جای خالی دندون تو دهنش داره حس میکردم بی شخصیته!!!نمیدونم چرا.میدونم که تفکرم غلط بوده و لطفا که دعوام نکنین ولی خب یه آلرژی خاصی به این قضیه داشتم...حالا خودم داره اون اتفاق برام میافته....
و اینم اینجا مینویسم تا شاید به درد کسی بخوره:
- من بچه که بودم خیلی لوس و بد ادا بودم...غذا نمیخوردم درست...شیر که اگه میخواستن بم بدن جوری جیغ میزدم و گریه میکردم که انگار دارن شکنجم میدن!!
خب مامانم اینا هم کلا جو خاصی دارن. اینکه معتقدن مسائل مهمتری از بچه و زندگی وجود داره و تا میشه حرص سیاست و اجتماع رو خورد چرا آدم حرص بچشو بخوره و بهتره آدم مملکتشو درست کنه به جای اینکه خونه و خونوادشو درست کنه!!! هنوزم همینن البته ولی مقداری تعدیل شده ولی خب وقتی من عربده میزدم که شیر نمیخورم اونا هم که گوش مفت گیر نیاورده بودن که بدنش دست جیغای من...مامانم ول میکرد و بابام بعضی وقتا از عصبانیت لیوان رو تو سینک خالی میکرد 
و این شد که جنس دندونای من افتضااااح شد.شاید میشد به این بدی نباشه اگر....خودم بچه بهتری بودم و پدر و مادرم حوصله بیشتری برام آدم کردن من به خرج میدادن و از روشهای جذاب کردن امور ترسناک و نفرت آور بم استفاده میکردن مثلا شیر کاکائو یا شیر توت فرنگی میدادن بم. - اگه بچه میاریم بااااید حوصلشو داشته باشیم...باید باهاش مدارا کنیم